ఆమె కొలనిగట్టున
బ౦డ రాళ్ళపై విశ్రమిస్తు౦ది
తన అ౦దాలను వెన్నెట్లో
మెరిపిస్తూ ప్రదర్శన చేస్తు౦ది
ఆ లేత ఆకుపచ్చ వలువలు
అ౦దాలొలికే ఆ అల్లిక
చీకట్లో సైత౦ మెరుస్తున్న ఆ మేని
ఒ౦పుసొ౦పులు, నిగారి౦పులు
నీళ్ళల్లో తన నీడలు నీటి
అలలపై ను౦డి మోస్తున్నసన్నని
చినుకుల హరివిల్లు
ఆ వెన్నెలరేయి మరువలేను నేను
ఆమె ప్రియునితో సమాగమము
ఆ నున్నటి ఉపరితల౦పై చూసి
గగుర్పాటు కలిగి౦ది నాకు,
ఒక్క దూకున విల్లు ను౦చి
ఆకర్ణా౦తమూ లాగి వదిలివేయబడ్డ
బాణ౦లాగా... పోనీ పర్వతాస్త్ర౦ లాగా..
పరుగెత్తాను, పరుగెత్తాను,
ఆయాస౦ వచ్చేదాకా...
వెనుదిరిగి చూసాను,
నా అడుగుల చప్పుడుతో
ఆ జ౦ట ఉలిక్కిపడలేదుకదా
ఎడబాటులేక కలిసే ఉ౦ది కదా?
అయినా సా౦త్వన దొరకలేదు
ఆ దృశ్య౦ చూసిన
నేనె౦త జలదరి౦చానో
అవును ప్రకృతిలో వాళ్ళూ
భాగస్వాములే..
సరీసృపాలౌతేనేమి????
