ఒక ఆవేదన ఒక ఆహ్లాదన

ప్రతి నిమిశ౦ నిను గానక

పదే పదే తల్లడిల్లితి నేను

అరనిమిశ౦ కనుమరుగైనా

ఇక తాళ లేక నేను

ఎన్ని సార్లు ఎన్నెన్ని మార్లు

మరణ వేదనతో నేను

కాలాన్ని మార్చ లేక

ప్రకృతి తో పోర లేక

నిరాశా నిస్ఫృహలతో

నిశిరాత్రులు నిదుర లేక

నీకై ఎదురు చూసిచూసి

నిట్టూర్పులతో ఆవిరై

అరుణారుణ సూర్య బి౦బం

రాత్రీ రాత్రికి నడుమ నిలిచి

ఇది నరకమా నాకమా

లేక నిలువ లేని లోకమా

అర్థ౦ తెలియని నేను

అర్థ౦ కాని నేను

అఙ్ఞానం తో నేను

తిమిరా౦ధకారాలతో

పోరాడలేని నేను

విసిగి విసిగి వేసారి పోయి

చివరకు లోకమే శరణ్యమని

మనుషులలో నేను

మనుషులతో నేను

తిరిగి మనిషి నైన నేను

ప్రణవ నాద౦తో నేను

తిరిగి జన్మ నెత్తానే

ప్రసవ వేదననై నేను

జ్వలి౦చే ప్రమిదనై నేను

ప్రజ్వలి౦చే పాటనై

ఉరకలెత్తే నేను

ఉత్సాహ౦ తో నేను

ఉమను నేను

సమాహ్లాదనగా నేను